 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Баляда пра рогат пераможцы на бойным полі пад Шэгешварам
|
|
31 ліпеня 1849 года
|
Сьцягою між ніў дасьпелых,
Дзе сонечны пыл дрыжыць,
Расхрыстаны, голагаловы,
Угорскі маёр бяжыць.
Ён уцякае ад сьмерці.
Яна – наўздагон ускач.
Яна – гэта збройны вершнік,
Двухжыльны казак-вусач.
Вышэй і вышэй дарожка.
Ячмень і авёс наўзьмеж.
Да лесу яшчэ далёка,
А сілы ўсё менш і менш.
Не дабяжыць, нябога.
Выдыхся, змогся ўшчэнт.
Вось-вось разарвецца сэрца.
I ўсё ж ён бяжыць яшчэ.
Ды ўжо зусім за плячыма –
Разьюшаны конскі храп.
I ён павярнуўся тварам
Да сьмерці. Ня ў сьпіну каб...
Тады, тузануўшы повад,
Вусач асадзіў каня.
I выбухнуў страшны рогат
На сонечным схіле дня.
Так рагатаў раскатна,
З выдыхамі, казак –
Заходзіўся аж! – і доўга
Спыніцца ня мог ніяк.
Нарэшце спытаў са зьдзекам:
«Ну што? Хацеў ацалець?
Уцекчы ад сьмерці? Дудкі!
Прыйдзецца акалець!
Бяжы! Ну бяжы, мадзьярчык!
Стаячага – я ня б’ю.
Мне трэба, як птушку ў лёце,
Душу ўпаляваць тваю».
I раптам такое ўбачыў
У цёмных, як ноч, вачах,
Што скалануўся ў жаху
I – пікай пырнуў з пляча.
I ўпаў афіцэр. I жменяй
Кашулю пад сэрцам згрэб...
Гэта быў Шандар Пецёфі –
Вялікі вугорскі паэт.
2005-2006
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
